Terugblik op de zomerdiensten

In de zomermaanden trokken we de bergen in – bijbelverhalen waarin een berg centraal staat. Ds. Jan Willem Nieboer nam ons mee op de tocht van Mozes naar de berg Sinai. Mozes mocht het gelaat van God niet zien. Hij mocht God alleen van achter, of misschien achteraf beschouwen. Michelangelo schilderde in het begin van de 16e eeuw, rond de tijd dat Maarten Luther in Rome was, op het plafond van de Sixtijnse kapel het gelaat van God toen Hij Adam schiep – een grijze blanke gespierde man met een baard. Harmonia Rosales, een Afro-Amerikaanse kunstenaar, schilderde dit beeld opnieuw, maar totaal anders: zowel God als de eerste mens waren nu Afrikaanse vrouwen. Het beeld noemde zij: de schepping van God. Wij maken ons een beeld van God, in feite een overtreding van het eerste gebod dat Mozes op de Sinai ontving. Wij maken nog steeds beelden van God, maar moeten steeds opnieuw leren om Hem/Haar pas achteraf te duiden in ons leven. 

Een vast onderdeel van de dienst is steeds weer de diaconale collecte; met geld, collectebonnen of digitaal laten we zien wat geloven ook praktisch inhoudt. Uit de traditie vanuit de gemeente rond de Ark worden de collectezakken ontvangen en vragen we God om een zegen voor wat we bijeen hebben gebracht. 

Ds. Bert Altena, predikant in Vries, en stadspredikant in Assen, ging op 20 augustus met ons twee bergen op. Eerst de Karmel, waar God zich liet zien als oppermachtig wezen. Elia had het hout voor zijn stieren-offer tevoren drijfnat gemaakt, nadat hij eerst de Baäl-priesters met hun offerpogingen had uitgedaagd en uiteindelijk voor schut had gezet. Het offer van Elia ging ondanks het natte hout moeiteloos in brand, maar wat daarna gebeurde, met het geweld tegen de Baäl-priesters, roept veel vragen op. Het beeld van een oppermachtige God die het geweld niet verhindert of verbiedt, op de Karmel, wordt gevolgd door een tweede bergbeklimming door Elia. Op de berg Horeb ontmoet hij de Heer nu niet in het geweld van donder, bliksem, vuur en aardbevingsgeweld, maar juist in de zacht-fluisterende stilte. De bijbel corrigeert als het ware zelf het idee van een God van wonder en geweld, en zo krijgen we zicht op de zachte kanten van het geloof.

Verslag en foto’s: Tjip van der Werf.