Het Lied van Petrus

Petrus is op afbeeldingen gemakkelijk te herkennen. Hij heeft meestal een sleutel bij zich. Dat is de sleutel van ‘het koninkrijk der hemelen’. Die sleutel kreeg hij van Jezus zelf. Het heeft hem een onsterfelijke positie opgeleverd. In ieder hemelpoortmopje regelt Petrus de ontvangst. Petrus is een sleutelfiguur. Wellicht heeft dat te maken met zijn ietwat onstuimige karakter. Hij doet eerst en denkt later. Ik ben blij dat hij ook in de evangeliën rondwandelt. Hij is een open boek en flapt eruit wat de andere leerlingen wijselijk binnenhouden. Het is altijd fijn iemand in een groep te hebben die niet bang is domme vragen te stellen. Zo iemand opent menig deur die anders gesloten was gebleven. Voor Petrus zelf is het minder fijn. Hij moet vaak bakzeil halen en gaat nogal eens pijnlijk onderuit. Staat hij op het ene moment nog ferm te getuigen dat hij zijn vriend Jezus nooit in de steek zal laten, niet veel later laat hij hem vallen als een baksteen, om na het kraaien van de haan verteerd te worden door wroeging. 

Dit beschamende moment maakt hem zo menselijk en herkenbaar dat het door Bach vertaald kon worden in muziek die niemand onberoerd laat. Het Erbarme Dich vormt voor menigeen het hoogtepunt van de Mattheüspassie. Het is het moment direct na het kraaien van de haan, waarin al het menselijk falen wordt samengebald en voor God gebracht: de tranen van Petrus waarin wij onszelf weerspiegeld zien. In de komende Stille Week zal het op Goede Vrijdag 2 april gezongen worden door Judith Oosterhoff. 

Petrus zal in deze Stille Week de sleutelfiguur zijn in onze vieringen. Bij de voetwassing op Witte Donderdag, het kraaien van de Haan op Goede Vrijdag, zijn opvallende afwezigheid op Stille Zaterdag en de ontwapenende manier waarop hij met Pasen het verhaal letterlijk weer komt binnenrennen. 

In de aanloop naar de Stille Week kun je luisteren naar een klein eerbetoon aan deze mens van vlees en bloed. Het lied van Petrus, door Stef Bos.